Zeven vrouwen stappen naar meldpunt met klachten over Vlaamse gynaecoloog: ‘Ik zei stop, twee keer, maar hij stopte niet’

Zeven vrouwen stapten met klachten over een gerenommeerd gynaecoloog naar het Vlaams Meldpunt Grensoverschrijdend Gedrag. Dat blijkt uit onderzoek van De Morgen. De aantijgingen variëren van een tik op de billen tot ernstig, seksueel geweld.

De Morgen, Bruno Struys
22 november 2025

“Ik weet dat ik stop zei. Twee keer zelfs. Hoe luid ik dat zei, weet ik oprecht niet. Ik lag daar compleet bevroren, met mijn benen in de beugels.”

Laura Bos* woont op een klein, maar gezellig appartement met haar vriend en hun hond. Gezeten op een orthopedisch kussen legt ze op de eettafel twee A4’s open met daarop een zelfgeschetste tijdslijn. Het is een labyrint aan consultaties dat begin vorig jaar startte bij een seksuoloog. Ze kampte met pijn aan de vagina, in de medische wereld bekend onder de algemene noemer ‘vulvodynie’, ‘pijn aan de vulva’. Een op de vijf vrouwen zou pijn bij het vrijen hebben. Bij Laura Bos was het ook soms bij zitten of fietsen.

Die seksuoloog verwees haar door naar een gespecialiseerde gynaecoloog. Anderhalf jaar geleden zat ze zo, op een woensdagavond in maart, in de wachtzaal van de privépraktijk van G.D. Na een uur wachten mocht ze binnen, haar partner bleef in de wachtzaal. In de eerste vijf minuten vroeg G.D. naar haar favoriete seksstandjes.

“Ik waarschuw patiënten soms voor zijn directe stijl, maar technisch is hij heel bekwaam”, zegt de seksuoloog die doorverwees naar G.D.

Deze Vlaamse gynaecoloog is gespecialiseerd in vaginale infecties en vulvodynie. Hij noemt zichzelf ‘een wereldautoriteit’ in de behandeling van pijnlijk vrijen. Collega-gynaecologen roemen G.D. met name voor zijn kennis van de microscopie.

Volgens een wetenschappelijke publicatie kan zijn operatietechniek meer dan 70 procent van de vrouwen van pijn verlossen. Google-reviews tonen zeer tevreden patiënten, maar een belronde in de regio schetst nog een ander beeld. “Een charmeur”, zegt een seksuoloog. “Een player”, volgens een vroedvrouw. “Een vrouwenzot”, aldus een collega-professor.

Het staat vast dat Laura Bos niet de enige is met klachten over grensoverschrijdend gedrag. De Morgen sprak nog zes andere vrouwen die dit jaar contact opnamen met het meldpunt van de Vlaamse overheid. Dat is geen toeval. Er verschenen al langer getuigenissen over G.D. in een Facebook-groep van lotgenoten.

“Nadat ik Laura’s verhaal hoorde, heb ik mensen met meldingen over G.D. in de Facebook-groep gecontacteerd en hen gewezen op de optie van naar het Vlaams meldpunt te stappen”, zegt Sarah Pauwels van patiëntenorganisatie Vulva Stories. De afgelopen weken stapten de vrouwen elk afzonderlijk naar het meldpunt. Er zijn geen aanwijzingen dat ze hun verhalen op elkaar afstemden.

‘Na afloop bracht hij een vinger in en zei hij: ‘Ja, nu zal dat wel beter gaan voor uw man, hè’’

Nele Melkebeke
Ex-patiënte

Terwijl de feiten bij Bos zich afspeelden in 2024, gaat het bij de overige vrouwen om consultaties in een tijdspanne van 2002 tot 2019. Hun klachten zijn over het algemeen minder ernstig, maar tonen wel een patroon. Vijf vrouwen zeggen dat G.D. een hand op hun billen legde, een tik op de billen gaf, of hen streelde over de bil. Dat gebeurde terwijl ze nog op de onderzoekstafel lagen, of net als ze recht stonden.

“Na het onderzoek klopte hij op de billen als om te zeggen ‘ja, ik ben klaar’. Zoals een boer met een koe”, vertelt Nele Melkebeke. Deze 46-jarige vrouw was nog een jonge twintiger toen ze geen verklaring vond voor blijvende pijn en naar G.D. werd doorgestuurd. Omdat hij ‘de enige autoriteit’ was, bleef Melkebeke drie jaar lang op consultatie gaan. Hij opereerde haar onder plaatselijke verdoving. “Na afloop bracht hij een vinger in en zei hij: ‘Ja, nu zal dat wel beter gaan voor uw man, hè.’ Ik vind dat tekenend voor zijn mentaliteit.”

Melkebeke is de getuige van de oudste feiten, begin jaren 2000, en de enige die er niet anoniem over spreekt. Toch heeft ook zij destijds nergens klacht ingediend of een melding gemaakt.

Melkebeke: “Iedereen denkt dat haar eigen verhaal niet ernstig genoeg is. Op zich is dat ook zo, maar volgens mij moest die man gestopt worden om erger te voorkomen. Eigenlijk zou iedereen op 23 jaar al in staat moeten zijn om te zeggen: ‘Ik wil niet dat je mij daar aanraakt. Mijn bil heeft niks te doen met dit onderzoek.’ Ik heb spijt dat ik dat toen niet heb gedurfd.”

Bij een andere vrouw legde G.D. tijdens het onderzoek, terwijl ze halfnaakt in de stoel lag, zijn rechterhand op haar linkerbil. Ondertussen gaf hij zijn uitleg, die volgens de vrouw toch ook ná het onderzoek kon. Nog een ander kreeg ‘een klets op de billen’, terwijl ze met haar benen in de beugels lag.

“Ik maakte daar weinig van, want ik zou eindelijk geholpen worden. Zoals veel vrouwen met vulvodynie was ik meer dan twee jaar op zoek naar de oorzaak voor pijn, en ten einde raad laat je meer toe. Dat moet in zijn voordeel hebben gespeeld.”

Een van de getuigen was 16 jaar toen G.D. haar opereerde. Bij het controlebezoek was ze alleen bij hem in de ruimte. Hij voelde of de operatie gelukt was.

“Daarbij keek hij me recht in de ogen, glimlachte en zei iets in de aard van ‘Dit voelt wel goed?’ of ‘Dit is wel leuk, hè?’. Ik voelde me heel ongemakkelijk daarbij en door de pijn kon ik enkel grimassen. En dan was het onderzoek voorbij en ben ik nooit teruggekeerd. Ook al was het probleem nog lang niet van de baan.”

‘Ik heb vaak gedacht om hem aan te geven bij de politie, maar ik heb het nooit gedaan. Nu betreur ik dat’

Ex-patiënte

Nog een andere vrouw vertelt dat het “leek alsof hij mij aan het vingeren was” en bij elk bezoek streelde hij haar aan de binnenkant van haar dijen. “Ik was zo bang. Ik heb vaak gedacht om hem aan te geven bij de politie, maar ik heb het nooit gedaan. Nu betreur ik dat, maar hij doet het op een manier dat hij ermee wegkomt.”

Dit verhaal kwam tot stand nadat Laura Bos contact zocht. Zij wil haar ervaring naar buiten brengen, in de hoop dat andere slachtoffers opstaan. Tot nu toe nam ze geen gerechtelijke stappen en diende geen klacht in bij de Orde der artsen. Ze wil wel, maar is bezorgd over de mentale impact. Als ze vertelt over de consultatie bij G.D. lijkt ze die nare avond opnieuw te beleven.

“Ik wil gewoon niet dat andere vrouwen dit nog meemaken”, zegt Bos.

Tranen wellen op als ze vertelt over die woensdagavond in 2024. Na een kort gesprek deed G.D. een swab-test, die de pijn moet meten, gevolgd door een vaginaal onderzoek. Voor Bos ging het van pijnlijk naar pijnlijker.

“Hij zei: ‘Dit gaat pijn doen’. Hij leunde over mij en hield me met een hand vast bij het middel waardoor ik geïmmobiliseerd was. Met de vingers van zijn andere hand ging hij in en uit, in en uit. Hij raakte de clitoris, het voelde als pitsen. En het leek eindeloos te duren. Ik zei stop, twee keer, maar ik weet niet hoe luid. In elk geval stopte hij niet. Dit was géén gewoon onderzoek. Dit was rammen.”

Een patiënt met vulvodynie zou net de grootste voorzichtigheid moeten oproepen, zegt neuropsycholoog en ervaringsdeskundige Eline Kestens. Op Instagram blogt ze over vulvodynie onder de naam Het Pijnkompas. “Een gynaecologisch onderzoek is voor zo’n patiënt sowieso een hel. Dat er dan grensoverschrijdend gedrag plaatsvindt, is echt problematisch.”

Laura Bos lag als bevroren in de gynaecologenstoel, haar handen klemmend rond de rand. Uiteindelijk heeft ze zich op automatische piloot weer aangekleed, zo vertelt ze. Bibberend, zwetend en huilend keek ze naar het scherm waarop hij toonde dat ze misschien een cyste had en een probleem met het maagdenvlies.

Gynaecoloog reageert

G.D. toont zich open voor een gesprek over de aantijgingen. Bij het relaas van deze ene patiënte kan hij zich echter ‘helemaal niks voorstellen’ en hij noemt het ‘een heel kras’ verhaal. Hij heeft elke week contact met honderd patiënten, maar dit zou hij zich wel herinneren. “Als zij dat zo ervaren heeft, dan wil ik me daarvoor excuseren, maar ik zal nooit een andere bedoeling hebben gehad dan zo goed mogelijk mijn werk te doen”, zegt G.D.

Hij legt uit dat hij een methode heeft ontwikkeld waarbij hij net erg voorzichtig is om met de vingers te onderzoeken. “Als ik weet dat het te pijnlijk is, dan hoeft dat onderzoek niet. Maar ik heb wel een fijne vingerbeweging nodig om de achterste plaats van het maagdenvlies te beoordelen. Deze diagnostiek heeft het leven van duizenden hopeloze patiënten dramatisch verbeterd.”

Dat is niet hoe Laura Bos het heeft ervaren. Na de consultatie kwam ze bij haar vriend in de wachtzaal in een toestand van shock en complete verwarring, zo vertelt ze. Pas na een week kon ze hem bepaalde details vertellen. De pijn was intussen ondraaglijk. Een maand lang kon ze niet pijnloos zitten. Ze kon zich zelfs amper laten onderzoeken door andere dokters. Gynaecologen bevestigden symptomen van trauma.

Laura Bos: “Opnieuw bij andere dokters langsgaan was enorm stresserend, maar hun voorzichtigheid en professionalisme bewees ook telkens hoe extreem verkeerd dat onderzoek bij G.D. was verlopen.”

Pas in oktober vorig jaar, meer dan een half jaar na de feiten, stapte ze naar een Zorgcentrum na Seksueel Geweld. Ze kan bewijzen dat daar meerdere gesprekken met een rist dokters en organisaties aan voorafgingen.

Ze is gediagnosticeerd met een posttraumatische stressstoornis, met dezelfde symptomen als na een verkrachting. Zo noemt ze het zelf ook. Dat trauma komt bovenop de blijvende pijn, die nu is bestempeld als endometriose in combinatie met een huidaandoening. Nog een maand na het Zorgcentrum contacteerde ze het Vlaams meldpunt, een jaar voor de andere klachten.

“Lange tijd was ik niet in staat tot veel”, zegt ze. “Nu pas voel ik me mentaal wat beter.”

Is dat dan verkeerd?

Nog maar een jaar geleden boog het Antwerpse hof van beroep zich over een gelijkaardige zaak. Het veroordeelde een gynaecoloog uit Turnhout voor de aanranding en verkrachting van meerdere patiëntes. Ook deze arts was gespecialiseerd in pijn bij het vrijen. Hij maakte daarbij gebruik van een heel andere en problematische onderzoekstechniek, maar opvallend is dat ook in deze zaak vrouwen spraken over “strelingen van de binnenkant van de dijen” en penetratie met de vingers.

“Bij een vaginaal onderzoek, ook vaginaal touché genoemd, brengt de arts vingers in de vagina, maar nooit met repetitieve bewegingen”, verduidelijkt Isabelle Dehaene, gynaecologe aan UZ Gent en woordvoerder van de Vlaamse Vereniging voor Obstetrie en Gynaecologie.

Bij zo’n vaginaal onderzoek kan er wel een tweede hand op de buik nodig zijn, maar andere lichamelijke aanrakingen noemt ze “totaal overbodig”. Dehaene: “Een aanraking van de bil hoort evident niet bij het gynaecologisch onderzoek. Een patiënte geeft zich al bloot en zou zich comfortabel moeten voelen. Een dokter beperkt zich in het klinisch onderzoek tot het hoogstnoodzakelijke.”

G.D. ontkent de aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag. Eerst erkende hij dat hij weleens een bil aanraakt, zoals vijf vrouwen stellig beweren, maar in een later gesprek corrigeerde hij dat naar “de buitenkant van het bovenbeen”.

G.D.: “Buiten een klinisch onderzoek zal ik nooit een lichaamsdeel aanraken dat kan leiden tot twijfel over een seksuele connotatie. Ik doe het enkel om hen gerust te stellen en om duidelijk te maken: ‘Het onderzoek is gedaan, kleed u maar aan.’ Is dat dan verkeerd? Is dat seksueel? Ik heb zoveel tevreden patiënten, en ja, er zullen er ook wel een paar zijn die mij misschien graag vernederd zien. Waarom? Dat weet ik ook niet. Sommige vrouwen gaan er misschien vanuit dat een man niet gewoon galant kan zijn en zien dan per definitie enkel maar perversie.”

Vorig jaar kwam de Senaat met 89 aanbevelingen om gynaecologisch geweld in België te voorkomen, maar de focus van dat rapport lag niet op seksueel grensoverschrijdend gedrag. Het ging over opgedrongen ingrepen zoals de ‘knip’ tijdens de bevalling, vrouwen die niet ernstig werden genomen, of verbaal geweld.

Dehaene: “We moeten vermijden dat mensen angst krijgen om naar de gynaecoloog te gaan, ook als dat een man is. Het uitstrijkje is zó belangrijk in de strijd tegen baarmoederhalskanker. Men zet tegenwoordig een loep op enkelingen, terwijl er 690 gynaecologen in onze beroepsvereniging zitten, en de cultuur enorm is veranderd. Intussen zetten we sterk in op communicatie met de patiënt en instemming, bij elke stap in het onderzoek.”

* Laura Bos is een alias, volledige naam gekend bij de redactie.